Det urbane i nummer ein og det pastorale i nummer to. Det er rart med det: Når ein tenkjer på norske landskap i kunsten, er det fort gjort å lande mentalt midt i tjukkaste nasjonalromantikken.
Fra Stalheim, J.C. Dahl, 1842. Foto: Nasjonalmuseet/Jaques Lathion.
Her, i J.C. Dahls fødeby og på tampen av ein lumsk basilluskinfeksjon, sit eg inne og skriv på sjølvaste 17. mai – og det dessutan på Ivar Aasen-mål. Og no, mot slutten av 2010-talet, når nasjonalromantikken – kan hende med unntak av akkurat denne smått surrealistiske folkefesten – og det såkalla nasjonale gjennombrotet definitivt kjenst som arkaisk tankegods, kan ein undrast kva kunstnarar i dag tenkjer om dette fenomenet som kallast landskap. Det skal du snart få eit innblikk i.
Nettverket Inter-PAGAN («Inter & Pan-disciplinary Arts & Grounded Anthropocene Network») svippar innom emner som nasjonalisme og etnosentrisk populisme i Martin Palmers tekst Post-digital hedendom – symposiet Rites and Terrabytes vil gå av stabelen på sumarsolkverv, med base på Nida Art Colony, eit møte- og kunstrom i Litauen omringa av sanddyner og hav. Eirik Storesund skriv om den amerikanske kunstnaren Jesse Bransfords kunstnariske sigillmagi, som mellom anna er inspirert av Islands landskap og folkemagiske tradisjon, og den islandske skribenten Valur Gunnarsson skriv om romantisk landskapsmåleri, islandsk turistindustri og cthulhuscenen som alternativ til vår ellers så capitalocene og antropocene tidsalder.
Elise Adamsrød har snakka med kunstnargruppa Svartjord og kunstnaren Fernanda Branco om økologi og nettopp antropocenen, medan Marius Moldvær skriv om vestlandslandskapet si påvirking på målaren Lars Hertervig og forfattaren Per Sivle. Vi får òg høyre om både Vestlandsutstillingen og korleis Vestlandet gjorde den italienske kunstnaren Manuel Portoli til landskapsmålar, og den pan-skandinaviske kunstnaren Sif Ankergård snakkar med kurator Evelyn Holm om utstillinga I Wish I was a Landscape Painter – ein tittel som leikar seg med gangsta-aktige grammatiske formar.
Everybody’s gone to the rapture, The Chinese Room, 2015. Ein folketom, postapokalyptisk virtuell fottur fra utviklaren av Dear Esther.
Underteikna, som ikkje har kunne gått ut i reell skog og mark dei siste dagane, har skrive om den avantgardistiske spelsjangaren «walking simulator» og tilknytte digitale naturkrefter. Kan hende blir du inspirert til å sjekke ut den digitale gratis-dingsen Lofoten, der du kan generere di eiga lille fargesprakande øygruppe, eller einmannsspelmakarorkesteret Connor Sherlocks Patreon.com-prosjekt Walking Simulator A Month Club, som gir tilgang til eit splitter nytt interaktivt landskapsmåleri i månaden? Kjekt å kunne vandre rundt i livsfjerne fantasilandskap når veret er grått.
Gitt at du har lest gjennom dette bladet, sjølvsagt – det inneheld litt av kvart relatert til land og landskap. Vi ynskjer deg og dine fingrar, augo og hjerneceller ein forfriskande tur gjennom kunst- og kulturlandskapet med Kunstforum som kart.
God of the High Places no.1, Manuel Portioli, 2016.